فكر مي‌كرديم راه برگشتي نداريم

باوجود اينكه هزار و يك دليل براي اين سردي وجود داشت اما نمي‌توانستيم در مورد احساس‌مان راحت با هم حرف بزنيم و مشكل‌مان را بگوييم. در تمام اين مدت، به‌جاي اينكه با صراحت از هم انتقاد كنيم و بخواهيم شرايط را به شكلي منطقي تغيير دهيم، تنها بهانه‌گيري كرده و به دلايلي با هم بحث مي‌كرديم كه مشكل اصلي ارتباط ما نبود و هيچ كمكي به تغيير وضعيت‌مان نمي‌كرد. ما مي‌دانستيم كه با هم خوشبخت نيستيم اما فكر مي‌كرديم كه راه برگشتي هم نداريم. ديگر همه از رابطه ما خبر داشتند و هيچ‌كدام‌مان نمي‌خواستيم در چشم دوست و فاميل، خودمان را انگشت‌نما كنيم و با اين جدايي، هميشه در معرض سرزنش قرار بگيريم. بعد از گذشت چند ماه از رسمي شدن ارتباط ما، ديگر علاقه نبود كه ما را به ادامه اين رابطه تشويق مي‌كرد، بلكه ترس از واكنش ديگران و سرزنش‌هايشان و همين‌طور هراس از اينكه با چنين شكست عاطفي‌اي نتوانيم زندگي‌مان را ادامه دهيم، باعث مي‌شد كه براي برگزار كردن جشن عروسي قدم برداريم.

نمي‌خواستم ديگران سرزنشم كنند

مي‌ترسيدم خانواده‌ام مرا به دليل يك تصميم نا‌پخته سرزنش كنند، اما از طرفي هم حس مي‌كردم كه دل نامزدم پيش من نيست و تنها به دليل احساس مسئوليتي كه نسبت به من دارد، مانده است. با تمام اين اوصاف، دلم را به دريا زدم و به‌خيال اينكه يك زندگي سرد، از سرزنش‌هاي خانواده‌ام و بودن در يك خانه ناآرام، بهتر است، لباس عروسي به تن كردم. بالاخره زندگي زير يك سقف را شروع كرديم و اميدوار بوديم كه اين اتفاق به مشكلات‌مان پايان دهد. اما اوضاع برعكس شد و همه چيز به جاي آنكه بهتر شود، روز به روز بدتر شد. با وجود تمام مشكلات، هنوز هم به مردي كه با او زندگي مي‌كردم، علاقه داشتم اما فكر اينكه او با اكراه و بدون ميل با من زندگي مي‌كند، آرامم نمي‌گذاشت و باعث مي‌شد كه من هم دلسرد‌تر شوم و براي نجات اين ارتباط تلاشي نكنم. كم‌كم بحث‌ها ميان‌مان شدت گرفت و بدون اينكه از مشكل خاصي صحبت كنيم، مدام به هم گوشه و كنايه مي‌زديم و به‌جاي اينكه مثل يك زن و شوهر با هم درد دل كنيم و از ترس‌هايمان بگوييم، سر كوچك‌ترين مسئله‌اي بحث و دعوا راه مي‌انداختيم و زندگي را براي يكديگر جهنم مي‌كرديم.

زير يك سقف شكنجه مي‌شديم

بعد از گذشت 9 ماه از زندگي مشترك‌مان، وقتي ديديم خودمان از پس حل اين مشكل كه روز به روز بزرگ‌تر مي‌شد، برنمي‌آييم، تصميم گرفتيم با يك روانشناس صحبت كنيم و براي حل اين اختلاف‌هاي آزار‌دهنده جدي‌تر تلاش كنيم. ما كه قبل از ازدواج هيچ جلسه مشاوره‌اي را تجربه نكرده‌ و كاملا ناآگاهانه به سمت اين زندگي آمده بوديم، مشكلات‌مان را با روانشناس در ميان گذاشتيم و هر كدام گناه شكست خوردن اين زندگي را به گردن ديگري انداختيم. مشاوره دو نفره ما چند جلسه‌اي طول كشيد و بعد از آن سراغ مشاوره انفرادي رفتيم. ما كه نمي‌توانستيم در مقابل ديگري، حرف دلمان را بزنيم و با صداقت بگوييم كه از چه چيزي عذاب مي‌كشيم، بعد از گذشت چند جلسه، توانستيم به شكلي ناخودآگاه، دليل نارضايتي‌مان را بيان كنيم.

خوب زندگي كردن را بلد نبودم

خانه پدري‌ام، خانه آرامي نبود. پدر و مادرم تا‌حدودي با هم مشكل داشتند و بحث‌هايشان تا ‌جايي پيش رفته بود كه تحمل خانه را برايم سخت كرده ‌بود. در خانه ما حريم خصوصي هم معنايي نداشت. گاهي احساس مي‌كردم آنطور كه سزاوار‌ش هستم به من و تصميم‌هايم احترام گذاشته نمي‌شود. هميشه بايد براي كوچك‌ترين كار يا تصميمي، ساعت‌ها جواب پس مي‌دادم و خستگي‌ام از اين جواب پس ‌دادن‌ها، گاهي باعث مي‌شد كه در تصميم‌گيري‌هاي مهم، منفعلانه پيش بروم و بگذارد كه ديگران روش زندگي من را تعيين كنند. از طرف ديگر من دختر محدودي بودم؛ از آن دختر‌هاي خوب خانه كه سرم به كار خودم بود، آرام مي‌آمدم، آرام مي‌رفتم و دنياي دور و برم را از همان دريچه بسيار بسته‌اي مي‌ديدم كه خانواده‌ام به من نشان داده بودند. خيلي چيز‌ها را نمي‌دانستم. نمونه‌اش همين عاشق شدن و زندگي مشترك. به دليل آگاهي‌هاي محدود‌م، شناخت درستي هم از مشكلات زندگي نداشتم. تنها چيزي كه در دوره نامزدي به آن فكر مي‌كردم اين بود كه سر خانه و زندگي خودم بروم و به دليل بيان‌ كردن مشكلاتي كه با نامزدم داشتم، سرزنش‌هاي اعضاي خانواده‌ام را به‌جان نخرم. شايد در دوره نامزدي و حتي عقد، اين موضوع به‌طور ناخودآگاه روي تصميم‌گيري من اثر مي‌گذاشت اما بعد از چند جلسه مشاوره، انگار توانستم خود واقعي‌ام را ببينم و بدانم كه محرك من براي اين تصميم شتاب‌زده، چيزي جز اين افكار نادرست و ترس‌هايم نبوده‌ است. واقعيت اين بود كه زندگي محدود و پر از سرزنش خانوادگي‌ام، باعث شده بود مهارت درست زندگي كردن و درست تصميم گرفتن را ياد نگيرم و بعد از سال‌ها، حالا در جلسات مشاوره سعي مي‌كردم آگاهي‌ام را در مورد يك زندگي درست بالاتر ببرم.

دلش پيش من نبود

در طول جلسات، بدون آنكه همديگر را متهم قرار دهيم و آنجا را به يك دادگاه تبديل كنيم، توانستيم حرف‌هايمان را شفاف بيان كنيم و هم خودمان و هم يكديگر را بيشتر بشناسيم. در جريان صحبت‌هاي ما و سؤال‌هايي كه مشاور براي بيرون كشيدن حرف‌هاي دلمان مي‌پرسيد، خيلي چيز‌ها روشن شد. حدسم درست بود. همسرم علاقه زيادي به من و زندگي كردن با من نداشت و دليل او براي اين ازدواج، تنها ترس از آسيب ديدن من بود. او به خيال خودش مي‌خواست در حق من مردانگي كند و در چشم ديگراني كه از نامزدي ما خبر داشتند، من را با يك جدايي زودرس تحقير نكند.

از دعوا‌ها فاصله گرفتيم

وقتي ديديم زير يك سقف هم نمي‌توانيم خوشبخت باشيم، تصميم گرفتيم رودربايستي با خودمان و خانواده‌هايمان را كنار بگذاريم و فكري جدي به حال ارتباطمان بكنيم. بعد از مدتي مشاوره، بدون آنكه براي جدايي هم مثل ازدواج‌مان عجولانه تصميم بگيريم، به توصيه مشاور با هم قرار گذاشتيم كه بدون جدايي رسمي، 6 ماه دور از هم زندگي كنيم. گرچه اين موضوع هم برايمان آسان نبود اما از اين راه مي‌توانستيم رابطه‌مان را بهتر ارزيابي كنيم و با آرامش و آگاهي بيشتري تصميم نهايي را بگيريم. هدف اين 6 ماه، تنها سنجيدن ميزان علاقه ما به يكديگر بود و اينكه بدانيم آيا مي‌توانيم در آينده يك زندگي موفق با هم داشته باشيم يا خير. براي مايي كه حتي در دوره نامزدي به اين موضوعات فكر نكرده بوديم و در مورد احساس واقعي‌مان با هم حرف نزده بوديم اين 6 ماه فرصت خوبي بود، فرصتي كه ما هم بهترين استفاده را از آن برديم.

بدون فكر جدا نشديم

تمام آن 6 ماه را طاقت آورديم و نگذاشتيم دلتنگي‌ها روي قضاوت‌مان تاثير بگذارند. واقعيت اين بود كه دوره نامزدي و همان 9ماهي كه با هم زندگي كرده ‌بوديم، علاقه‌اي را هم در دل ما ايجاد كرده بود، اما علاقه‌اي كه بيشتر از سر عادت و احساس مسئوليت بود و نمي‌توانست هيچ كدام‌مان را خوشبخت كند. با گذشت چند ماهي، خانواده‌ها را هم بيشتر در جريان شرايط‌مان و روزهاي سختي كه پشت‌سر گذاشته بوديم، گذاشتيم و هر دو‌ ما، جلسات مشاوره انفرادي را هم ادامه داديم. شناخت بهتر احساسات‌مان و شرايطي كه به جاي ما تصميم مي‌گرفتند، باعث شد كه ترس از واكنش‌ها و نگاه‌هاي ديگران را كنار بگذاريم. ديگر احساس مسئوليت‌مان باعث نمي‌شد كه به اين زندگي سرد و سخت ادامه دهيم. در اين 6 ماه فهميديم كه مشكل از هيچ كدام‌مان نيست. مشكل اصلي اين است كه ما زوج خوبي براي هم نيستيم و اگر يك‌بار ديگر هم زير يك سقف برويم، تفاوت‌هاي بي‌شماري كه داريم، نمي‌گذارد يك زندگي موفق را بسازيم. انگار بهترين تصميم همين بود. تصميمي كه از اول ماجرا به دليل ديگران از گفتنش طفره مي‌رفتيم و شايد اگر زودتر مي‌گرفتيم، هر دو ‌ما آسيب كمتري مي‌ديديم. ما كه حالا از نظر رواني هم به تعادل بيشتري رسيده بوديم و درك واقعي‌تري نسبت به زندگي مشترك و اقتضائاتش داشتيم، تصميم گرفتيم بعد از 9ماه و با توافق يكديگر از هم جدا شويم و به‌جاي بيشتر آزار دادن هم، براي خوشبختي ديگري دعا كنيم.